(1240-1321): Gerçek gizemci. Yüce halk ozanı. Hümanist şair.Dedesi Hacı İsmail, yatırlar ülkesi Horasan’dan gelip Karaman'da yerleşmiş; torunu Yunus da burada doğmuş. Dedesinin, babasının ve kendisinin geniş toprakları ve otlakları vardı. Yunus Emre Karaman’da bir kirişevi kurmuş; ondan sonra halk kendisini Kirişçi Baba lakabıyle anmış. Karaman’da, Sarıköy’de ve daha başka yerlerde zaviyeler kuran Yunus, Moğol
saldırısına uğrayan ve ihtilallerle sarsılan Anadolu’da ayrıca mezhep çekişmeleriyle de bunalım geçiren Türkmenler’e İlahi aşk yolunu gösterdi. Doğaya, insanlığa, erdemliğe, güzel olan her varlığa ve Tanrı’ya imrenen Yunus, medrese öğrenimi görmüş, zekası ve çalışkanlığıyla kendisini yetiştirmiş; Arapça ve Farsça öğrenmişti. Mevlana’yı anlamış, «Mesnevi»sindin Türkçe çeviriler yapmıştır Kur’an ı Kerim'den ve hadislerden feyzalmış katıksız bir mümin olan Yunus Emre tasavvuf düşünülerini halk diliyle halkın gönlüne yerleştirmiştir.
Emre bütün kişiliğiyle Gizeme (vahdet-i vücut'a, panteizm’e) bağlanmıştır. İlahi aşkı
Evren ile bütün varlıklar, «Kudret-i Külliye» deyimiyle tanımlanan Cenab-ı Hakk'ın türlü türlü görüntüleridir. Her şey Allah’tan bir cüz (parça) dır. Her parçada görünen dış varlık, gerçekte, Allahın bir niteliğidir. Bu inançta olanlar kendi varlıklarının, evrenin bütününden ayrılmış parçalar olduğunu, fena bulduktan (öldükten) sonra benin (ruhun) bekada devam edeceğini düşünürler. Bu düşüncede olanlar mistik söyleşilerini (sohbetlerini), İlahi ve nefeslerini geleceğe bırakmak suretiyle yaşayacaklarına inanırlar... Bütün mütesavvıflar gibi Yunus Emre de bu inanç ve düşünü ile kendisine manevi bir yol seçmiş; bu yol, Allah’a ulaşan tariktir.
0 yorum:
Yorum Gönder